چنین خوب چرایی؟!

وقتی دلم میگیره. بی خود یا باخود، شعر خوندن رو خیلی دوست دارم. حالم رو کمی تسکین میده. به مامان هم میگم: شعر خیلی خوبه. حالم و احساسم نسبت به شعر اینجوریه که دنیای سیاه و چرک پر از تلخی هست که شعر میاد و زیبایی و روشنایی به دنیای خسته ذهن ها و آدم ها میبخشه. شعر روح لطیفی داره و با نرمیش زبری تلخی حقیقت و غم و درد رو صیقل میده. حداقل با بیان یکم نرم تر غم و یا شادی، فراق و وصال شیرینی بیشتری بهش میبخشه و یجورایی به آرومی  درد رو بیان میکنه. شعر چقدرررر خوبه که اومد و خدا خلقش کرد. یه احساساتی یه حالاتی رو آدم هرچقدر سعی میکنه نمی تونه به زبون بیاره ولی یکدفعه یک بیت شعر میخونی و میبینی چقدرررر روان و بیان دلنشین شاعر اون چیزی که توی دلت مونده و لای تارهای صوتیت گیر کرده و نمیتونه از دریچه دهان برای گفتن خارج بشه رو، به زیبایی هرچه تمام تر بیان میکنه. آخ که چقدر این شعر خوبه . . .