70: ساعتِ 4:36 دقیقه بعد از ظهر روز جمعه

ساعتِ 4:36 دقیقه بعد از ظهر روز جمعه هیچ اتفاق مهمی نیفتاد. حتی اتفاقی عجیبی که حیرت انگیز باشد هم نیوفتاد. یک ساعت بود مثل ساعت های دیگر. اما راستش ماجرا همین مثل روزهای دیگر، ساعت های دیگر و دقیقه های دیگر بودنش است. همین که هیچ اتفاق خاصی قرار نیست بیفتد. خب احتمالا ما از جمعه توقع بیشتری داریم. توقع یک تحول و بروز یک ظهور. توقع یک... یک وقوع اتفاق مهم و دوست داشتنی. اما خب همانطور که میبینید قرار نیست بیفتد! چرا؟ چون منتظر این اتفاق نیستیم. وقتی انتظار کسی و چیزی به این مهمی را نداری خوب آن اتفاق نمی افتد. اصلا چرا وقتی منتظر رویدادی نیستیم آن رویداد باید خودش خودش را دعوت کند و بیاید؟حتی... حتی این کلمات که کنار هم با نظم و ترتیبی نشسته اند هم بیان انتظار و توقع از وقوع آن تحول و اتفاق مهم نبودند. صرفا نشستند کنار هم تا یاوه ببافند که رسیدند به این اتفاق مهم! خودِ کلمات هم توقع نداشتند از پرت گویی برسند به سخن گفتن درباره این تحول عظیم! یک چیز راهم درگوشی بهتان بگویم، حتی خودِ نویسنده هم از بی حرفی خیره به صفحه پنل و ارسال پست جدید، و با بی حوصلگی انگشتانش را روی دکمه های برجسته کیبورد میچرخاند که مگر بتواند چیزی بنویسد. از این بی پستی در آید وبلاگش! اما تا رسید به قسمت نوشتنِ "بعداز ظهر روز  جمعه  یادش آمد قرار است این روز روزِ انتظار وصال آن تحول عظیم باشد. روزِ وصال آن کسی که هزاران سال باید جمعه ها به انتظارش نشست و با دوچشمی که در این دوری از شدت گریه ضعیف و چه بسا کور شده است از دستانِ معجزه گرِ خودِ او شفا گرفت اما خوب دیدی که حتی خودِ کلماتم تعجب کردند از اینکه چه شدند چه برسد به نویسنده بی خبر غفلت زده، بی حوصله.