نشستن توی ماشین و رفتن توی یه جاده بی انتها، علل خصوص که شب باشه و چراغ خونه های شهر از دور دیده بشه، تکیه بدم به در و خیره به نقطه های روشن خونه های شهر از اون فاصله دور که میون سیاهی شب یه کهکشان روی زمین ساخته، خیلی آرومم میکنه.
من به این جمله اعتقاد دارم که آدمی دائم التغییره. در این حد که میدونم ممکنه روزی درباره این اعتقادهم تجدید نظر کنم و تغییرش بدم. در این حد که گاهی وقتی فکرشو میکنه قبلا چه فکری داشته از خودش چندشش میشه و احساس شرم میکنه. اما تا الان واقعا دیدم که آدما امروزشون نسبت به دیروز تغییر کرده. توی فکر و عقیده که اساسی ترینه و مهم ترین، تا باقی چیزها!. مثلا خودم رو نگاه میکنم وقتی پستای قبلی وبلاگم رو میخونم تعجب میکنم و گاهی سربعضی پست ها و دیدگاهی که دربارش داشتم میخندم یا خجالت میکشم و میگم اینارو من نوشتم؟! وای خدایا نه!!!. ولی خب حقیقته!. و واقعا عقیده ای که در معرض تغییر باشه یا اشتباهه یا تو داری از اون فکر و رفتار و گفتار یا سبک زندگی و یا هرچیز دیگه دور میشی و راهو اشتباه میری. یا نه حتی اشتباه نیست و اشتباه نمیری فقط چون ممکنه اکثریت به اون سمت رفتن، گمان کنی روشای دیگه غلطه یاهرچیز دیگه ولی درصورتی که اشتباه نیست فقط یه تغییره!. مثلا بوده یه سبک لباس رو قبلا دوست داشتی ولی بعد از چندسال وقتی عکسای خودت رو میبینی میگی وای چقدر تباه بودم!. یا پیش اومده وقتی به دوران دبیرستانت فکر میکنی به علایقت و سلیقه هات، از شدت خنده و مزحک بودنشون دل درد میشی. ولی خب تغییر خوبه. تغییر مثبت خوبه. تغییر براساس تحقیق خوبه. از تعصب بدم میاد. از تحقیق خوشم میاد. از یادگرفتن چیزای جدید خوشحال میشم. از تغییرای درست خوشحال میشم. ولی واقعا بعضی پست هامو میخونم، یا سلیقه هامو یادم میاد، یا دفت خاطراتم رو میخونم میگم وای خدایااااااا چقدررر تباه بودم🤦
پ.ن: از جنبه علمی داشتن این موضوع که آدمی دائم الغییره یا نه، چیزی نمیدونم و تحصصی ندارم ولی از خودم حداقل و شخص خودم و تجربه خودم گفتم تا اینجا.
